Selamun Aleyküm. Nasıl başlayacağımı bilmiyorum. Bende aynı şeyleri yaşadım ve utanıyorum. Ben 14 yıldır evliyim. Elimden geldiği kadar iyi bir eş ve anne olmaya çalışıyorum. Hayalimde hep benim gibi düşünen, Rabbine bağlı olan bir eş istedim. Imtahan dünyasi değilmi

olmadi. Eşim islamiyetden uzak bir insan. Senelerdir namaza davet ettim onu, kılmadı. Çok dayak yedim elinden, çok hakarete uğradım dilinden. Zaman geçdikce bu durumlar azaldı. Namaza başlamışdı huzurumuz vardı, derken bana karşı ilgisizliği artmaya başladı. bu durumdan rahatsız olduğumu sürekli dile getiriyordum. Işi bahane edip sürekli çıkıp gidiyordu. Feryat ediyordum ağlıyordum umursamıyordu. Bu benim kaderim dedim ve git gide birbirimizden uzaklaşdık. O dönemlerde onun bir bayanla görüşdüğüne dahil içime bir şüphe düşdü. Şeytan bana vesvese veriyordur diye söylendim durdum. Ama Allahın hikmeti, karıştırmamama rağmen elime sürekli ip uçları gecdi. Bir kaç kez sordum ona, yalanladı, ruhi bunalıma girmişsin diyip durdu bana.En sonunda dayanamadım ve onu takip ettim. Gerçekdende bir bayanla buluşdu. Karşısına çıkınca önce yalanladı sonra itiraf etti. Onunla bir senedir görüşüyormuş. Dünyam yıkıldı, çok ağladım, çok düşündüm. Rabbime bana doğru yolu göstermesi için çok dua ettim. Neden diye sordum ona. Üçüde 7 yaşında nur topu gibi evladımız var. Eşime istediğim gibi vakit ayiramiyordum. Beraber hiçbir yere çıkamıyorduk. Yardım elini uzatan kimsemizde yok. Yurtdışında yaşıyoruz, eşimde Türkiyeden geldiği için dil problemi var ve herşeyle ben ilgilenmek zorundayım. Benim zamanım olmadığı için, kendini tatmin edecek bir bayan bulma ihtiyacı duymuş ve 1 yıldır onunla beraber olmuş ve onunla gezmiş. Çocuklardan dolayı seninle yaşayamadıklarımı onunla yaşadım dedi bana. Kadın hristiyan onun yanında oruç tutmuş, onun yanında namaz kılmış. Şeytan benim ahmak eşimi öyle bir dolamışki parmağına, böylelikle o gavura müslümanlığı sevdirdiğini düşünmüş. Pis şeytanın gülmesini duyar gibiyim. Bu güne kadar rabbim bizi çok büyük imtihanlara tabi tuttu. Çok büyük sıkıntılar atlatdık çocuklarımızla ilgili. Önce çocuksuzlukla imtihan etti bizi, sonrada çocuklarımızın sağlıkları üzerinden. Bunca şeyden sonra artık birbirimize kenetlenmiş olmamiz gerekirdi aslında. Onu sevdigimden ve zinadan kurtarma düşüncesiyle affettim. Allah razı olsun beni bu bataklıkdan cekip aldığın için, ne istersen yapacağım bidaha tövbe dedi bana. Hiçbirşey olamiş gibi evimize geri aldım onu. Ona haddinden fazla ilgi göstermeye çalışıyorum. Hiçbiryere göndermiyorum . Kendimde herkezden kopdum. Kimseyle görüşmek istemiyorum. Aile büyüklerinide devreye sokdum. Onun ailesi inanmadı bana. O öyle birşey yapmaz, şeytan kandırıyordur seni dediler. Kimse onu kenara çekip konuşmadı bile. Kendi ailemde bizden iycene uzaklaşdı. Onu görmek istemiyoruz dediler. Beni bırakdılar bir başıma. Annem ve babamdanda soğdum. Hiçbir zaman ne maddi ne manevi yardım ettiler bana. Tam tersine, çok üzdüler beni. Yinede evlatlık vazifemi yerine getirmeye çalışıyorum.
Ben doğru yoldamıyım yoksa ahmaklıkmı yapıyorum eşim konusunda? Çok perişanım. Içim kan ağlıyor ama onun yüzüne vurmakda istemiyorum hatalarını. Içimde yaşıyorum hislerimi. Sürekli o kadın aklımda. Bana hep yalan söyledi. Bu konuları konuşma ihtiyacı duyuyorum ama bana hiç faydası olmayacağını biliyorum. Bazen tutamıyorum kendime ve başlıyorum sitem etmeye. Yinede ona karşı dörtdörtlük bir eş rolu oynuyorum bu aralar. Oda bana karşı eskisine nazaran çok nazik davraniyor. Ama acaba hala yalanmı davranışları diye için için parçalanıyorum. Bu benim imtihanım biliyorum. Aradan 1 sene geçmiş ama sanki herşey daha dün gibi. Unutamıyorum ve hala beni sevip sevmiyormu diye düşünüp duruyorum. Kendime kızıyorum, ona kızıyorum. Gerçekden pişmanmı bilmiyorum. Allah hakkımızda hayîrlısını versin. Sizlerede Rabbim yardımcı olsun. Öyle bir toplumda yaşıyoruzki, hep kadınlar suçlu. Ezilen taraf hep biz oluyoruz. Allah her zaman haksızlığa uğrayanların yanındadır. Budur benim tek umudum. Allaha emanet olun.