Merhaba.
Bir erkek arkadaşım var. İlişkimize başladıktan ortalama 10 gün sonrasında ailemle de tanıştırmak istedim, ama kim olduğunu öğrendiklerinde, değil tanışmak, benim de görüşmemi kesmeyi istediler, baya tartışmalarımız oldu. Onlardan gizli görüşmeye devam etmek zorunda kaldım.
Kim olduğundan size de kısaca söz edeyim: Çok çirkinmiş, bana fiziksel olarak yakışmıyormuş. Evlenip ayrılmış 10 sene önce, bir çocuğu varmış. O lise mezunuymuş, ve ben üniversite mezunuymuşum... Bu gibi nedenler dolayısı ile olmazmış.
Biz görüşmeye devam ettik, ama bu arada, zaman zaman, telefonla konuşurken yakalandığımız oldu, Annem, "Hakkımı helal etmem..." dedi. Face'den yazıştığımızı gördü, "Yazıklar olsun sana verdiğim süte..." dedi... Bununla birlikte, babam kanser hastası... Annem onunda beynine giriyor bu konuda... Ben ise 33 yaşındayım, ben de küçük değilim, onu da özellikle belirteyim...
Biz ciddi düşündüğümüz; ve ikimiz de çocuk yaşta olmadığımız için, gizli görüşmelerden ben çok rahatsız oluyordum. Bu işin annemle olmayacağına, babamla konuşmam gerektiğine karar verdim. Babam beni anladı, annemle konuşup, ikna da edeceğini söyledi... Sonrasında, aradan ortalama 1 hafta geçip de babama sorduğumda, "Annen Nuh diyor, peygamber demiyor..." dedi... Annem gösterişe, etikete biraz meraklıdır bu arada onu da belirteyim.
Ve bu olay aile içerisinde bir çatışma halini aldı... Bana sürekli olarak, "Telefonda görüştüğün, internetten yazıştığın bir insanı ne kadar tanıyorsun?" dediler; ama bu onların sadece bildikleri kısım, bizim diğer zamanlarda görüştüğümüzü bilmiyorlar; çünkü bilseler hayat bana zindan olacak... Biz birlikte olduğumuz zamanlarda çok mutluyuz, çok iyi anlaşıyoruz.
Son olarak iki gün önce, "Madem öyle düşünüyorsunuz, izin verin, gidip tanışayım..." dedim. Zor oldu, ama kabul ettiler. İlk kez çıkmış gibi çıktık. Geldiğimde nasıl geçtiğini sordular, kanımınısınıp ısınmadığını, o adamı kendime yakıştırıp yakıştırmadığımı... Ben de çok olumlu olduğundan bahsettim. Sonrasında babam rahatsızlandı. Annem bunu benim zerime atarak: "Bir umutla, ayrılırsın diye gönderdi, konuştuklarını duyunca beyninden vurulmuşa döndü baban..." dedi...
Sonraki sabah, bu sorumluluğu alamayacağımı, ondan ayrılacağımı, ama bundan sonra bütün erkeklerin bana ya abi, ya da kardeş olduklarını söyledim. Hiç itiraz edilmedi; zaten istedikleri buydu... Biz ayrılmadık elbette; ama, şu durum benim moralimi ciddi anlamda bozuyor, sürekli ağlama modundayım. Ondan asla vazgeçmeyi düşünmüyorum; ama ben istedim ki ailem de yanımda olsun, onları da çok seviyorum. En baştan beri çabam bunun için...
Şimdi yapılacak tek şey, resmi nikah, sonrasında da dini nikah ve ardından gitmek olacak. Ama inanın vicdan azabından ölmek üzereyim. Kötü bir şey yapmadığımı biliyorum, elimden gelen, burda paylaştığım, paylaşamadığım tüm çabaya rağmen başaramadım. Bir yorum alabilir miyim?